Wywiady Teresy Torańskiej, kunsztowne, literackie wymagają autoryzacji. To nie jest odtworzenie realnego przebiegu rozmowy, tylko skomponowany utwór posiłkujący się "cegiełkami" czasem wyjętymi z różnych miejsc i okresów spotkań. Dla celów artystycznych. Pewne partie efektowne w czytaniu mogą mieć wymowę niezgodną z intencjami i przekonaniami rozmówcy, słowem mijać się z prawdą. (Wszystko, co słyszymy przechodzi przez filtr naszych poglądów i emocji) Stąd konieczność autoryzacji i chwała za to autorce. Nie przekonują mnie jednak argumenty Teresy Torańskiej, które padają w rozmowie z Tomaszem Machałą na jego blogu. Odpowiadając na pytanie Machały: " Adam Bielan twierdzi, że nigdy nie udzielił wywiadu "Newsweekowi", a rozmawiał z Panią tylko do książki o Smoleńsku, Torańska lekko sobie przeczy.: "Moim rozmówcom zawsze mówię, co z tej rozmowy powstanie. Zawsze robię rozmowy w dwóch wersjach - jedna do książki, druga do gazety. Wtedy nie rozmawialiśmy gdzie co się ukaże. " Zatem zawsze mówi, co z rozmowy powstanie, ale Bielanowi jakoś nie. Ten - jak twierdzi - był przekonany, że powstaje książka.
Otóż to jest duża różnica i inna świadomość, gdy mówi się w szerszym kontekście z przeznaczeniem ponadczasowym (książka), a co innego, gdy ten sam tekst lub jego fragmenty sprzed ponad roku mają być opublikowane w tygodniku pod konkretną datą. Kontekst aktualnych wydarzeń nadaje nowe sensy słowom, tym samym wciągają autora starej wypowiedzi w nowe gry polityczne. Sprawa jest cienka. Bielan nie odbierał długo tekstu do autoryzacji, bo wyjechał. Torańska nie odebrała mejla z jego brakiem zgody na publikację w Newsweeku, bo była w szpitalu. Gdyby miało być elegancko i bez złośliwości - mogła wycofać tekst z redakcji. Był czas.
Komentarze